Om een metaalallergie in verband met tandheelkundige implantaten vast te stellen, kan de tandarts een patch-test uitvoeren. Een kleine pleister met het metaal in kwestie wordt op de huid aangebracht en het gebied wordt geobserveerd op tekenen van een reactie. Als er een reactie optreedt, kan het nodig zijn om het implantaat te verwijderen en te vervangen door een ander materiaal.

De MELISA test is een onderscheidende test voor het detecteren van een metaalallergie. De MELISA test wordt vaak vergeleken met de Lymfocyten transformatie test (LTT), maar is wezenlijk verschillend. De Lymfocytentransformatietest werd oorspronkelijk in de jaren zestig ontwikkeld voor de evaluatie van histocompatibele klasse II HLA-antigenen. De methode werd vervolgens gewijzigd voor klasse II antigeentypering en ook uitgebreid toegepast voor het opsporen van type IV allergieën voor geneesmiddelen, metabolieten, infectieuze organismen en metalen. LTT werd een gangbare test voor het opsporen van allergie voor beryllium, nikkel, goud, kobalt, chroom en palladium. Door de methodologie van LTT te optimaliseren, heeft MELISA zowel de specificiteit als de gevoeligheid van de test verbeterd. Hieronder staan de vier belangrijkste veranderingen die MELISA doorvoert, in tegenstelling tot LTT.

• MELISA gebruikt een groter aantal lymfocyten per test
• De gebruikte metaalconcentraties zijn zo gekozen dat ze niet-mitogeen en niet-toxisch zijn.
• De test maakt gebruik van gedeeltelijke depletie van macrofagen, waardoor de lymfocyt-monocytbalans wordt hersteld zodat deze vergelijkbaar is met die in het bloed.
• Naast de objectieve bepaling van de lymfocytenproliferatie door middel van radioactief gelabeld thymidine, geeft morfologisch onderzoek een extra indicatie van het aantal gestimuleerde lymfocyten.

Het is bewezen dat MELISA resultaten een correlatie hebben met de klinische symptomen van patiënten (1-6).

De MELISA test kan ook worden ingezet voor detectie van metaalallergie veroorzaakt door tandheelkundige materialen. De test onderscheidt  zich van de andere testen (ECT en  LTT) doordat niet alleen titaniumdioxide maar ook titanium sulfaat wordt gemeten. Titaniumdioxide representeert de titanium deeltjes, en titanium sulfaat representeert de opgeloste (in kleine deeltjes) titanium. Hierdoor dekken ze alle condities dicht bij het implantaat. Met de MELISA techniek wordt niet alleen gekeken naar titanium met betrekking tot implantaten. Zo is het vaker voorgekomen dat iemand  niet alleen reageert op titanium maar ook sterk op nikkel, waar sporen van aanwezig van zijn in implantaten. Nikkel daarentegen is één van de meest potente ‘allergenen’. Er zitten dus meerdere voordelen aan de MELISA methode, en de test is met name belangrijk voor het klinisch beeld en de symptomen. Klik voor meer informatie over de MELISA metaalallergie testen.